Jakko M. Jakszyk – Son Of Glen - (2025)

 

                    Jakko M. Jakszyk wydał swój kolejny solowy album "Son of Glen" który jest frontmanem King Crimson. Muzycznie album plasuje się pomiędzy rockiem progresywnym, art popem i folkiem. Jakszyk korzysta ze wsparcia bardzo utalentowanych muzyków, w tym swojego syna Django na basie, który łączy siły z perkusistą Gavinem Harrisonem (King Crimson/Porcupine Tree) i Ianem Mosleyem (Marillion), tworząc zwartą i dynamiczną sekcję rytmiczną. Na albumie gościnnie występują również wiolonczelistka Caroline Lavelle i wokalistka Louise Patricia Crane. Album jest efektem współpracy pomiędzy Jakszykiem, a muzykami w zespole.    

 

                   Utwór "Ode To Ballina" jest bardzo melancholijny z dużą ilością akustycznych dźwięków i smyczków. Fortepian i nieco jazzowo - klasycznie stylistyka jest tutaj naprawdę ciekawa. Piosenka "Somewhere Between Then And Now" jest nostalgiczna i refleksyjna, która przekształca się w bardzo dobry rockowy numer. Porusza tekstem oraz emocjami. Kawałek "How Did I Let You Get So Old?" jest również bardzo emocjonalny i prawdziwy. Szczerość i prawdziwość dodaje rozmowa ojca z synem w trakcie trwania. Numer "This Kiss Never Lies" ma w sobie dużo subtelności i liryzmu. Zdecydowanie słychać, że to hołd dla miłości. Jakszyk wykorzystuje umiejętność nagrywania takich brzmień. Utwór "Ode To Ballina (Reprise)" dzięki dodatku syntezatora i gitary elektrycznej jest tutaj cięższego brzmienia, ale nie brak tu tajemniczości. Piosenka "I Told You So" ma w sobie dużo funkowego charakteru i optymistycznego grania. Zaraźliwość i chwytliwość są tutaj obecne. Kawałek "(Get A) Proper Job"  jest instrumentalny i ekscentryczne granie z dużą ilością progresywności. Numer tytułowy "Son Of Glen" jest długi kolosem ponad 10 minutowym o biologicznym ojcu. Wzruszający, emocjonalny z dużą ilością progresywnego grania.       

 

                    Jakko Jakszyk nagrał bardzo spójny album, który rozkręca się powoli. Słychać, tutaj bardzo emocjonalne granie. Artysta ma tutaj wykazuje, że progresywność i liryzm można świetnie połączyć i dawać różnorodnego charakteru.   

 

Moja ocena: 3,5/5