Sirenia - 1977 - (2022)

 

 

                    Sirenia jest najbardziej niedocenianym zespołem symfonicznym tego gatunku. Wydaje się, że z każdym wydawnictwem stają się coraz lepsi, a ostatnia seria "The Seventh Life Path" z 2015 roku, "Dim Days Of Dolor" z 2016 roku i "Arcane Astral Aeons" z 2018 roku są tego dowodem. Największym dowodem ich stałego wzrostu wydawał się jednak punkt kulminacyjny "Riddles, Ruins & Revelations" w 2021 roku. Norweski zespół wybiera teraz bardziej melodyjne podejście do swojej muzyki. Ta przygoda z symfonicznym synth-popem rozpoczęła się od "Riddles, Ruins & Revelations" i jest kontynuowana na nadchodzącym studyjnym albumie "1977".   

                    Otwierający utwór "Deadlight" to singiel, w balladowej otoczce z lat 80-tych. Skrzypce, fortepian, energia wokalna Emmanuelle robią niesamowitą robotę. Utwór "Wintry Heart" rozprasza zły nastrój. Melodyjność oraz klimat podnoszą poziom płyty do góry. Kolejny kawałek "Nomadic" przewołuje inspirację zespołem Blondie, a w szczególności wokalistką Debbie Harry, a w utworze "The Setting Darkness" mocno słychać wpływy legendarnej Abby. W "A Thousand Scars" słyszymy połączenie pop i rocka, z magicznym głosem Emmanuelle. Elementy symfoniczne wraz z gitarowymi riffami jeszcze bardziej napędzają album. Utwór "Fading To The Deepest Black" nabiera luzu pod względem melodii, rytmu, emocji oraz atmosferę. Kawałek ten nawiązuje do poprzedniej płyty. Balladowo wybrzmiewa "Oceans Away" z smyczkami oraz poważnymi tonami basu. Nakręcający "Dopamine" jeszcze bardziej wzmacnia płytę. "Delirium" łączy ostry growl, operowy głos, melodie fortepianu jak również dobre gitarowe riffy. "Timeless Desolation" ma symfoniczną otoczkę, ciekawe pejzaże dźwiękowe oraz melodyjne gitary, na koniec Sirenia sięga po cover Tanity Tikaram "Twist In My Sobriety". 

 

                        Sirenia na "1977" decyduje się na eksperymenty które wychodzą na dobre. Nowe oblicze zespołu ukazuje wszechstronność członków zespołu.

Moja ocena: 8,5/10